Het is zover; ik werk op een eiland en ik ‘woon’ vlakbij zee. Sterker nog, ik ben in drie dagen tijd al twee keer met de boot heen en weer gereisd voor mijn werk. Maar ik heb het gevoel dat ik nog niet echt aan zee geweest ben. Ik moet wennen aan het eerder opstaan (Guilty! De wekker stond al vier weken uit.) en na werktijd is het donker en heb ik zin in eten. Morgenvroeg zet ik de wekker extra vroeg en ga ik vóór mijn werk aan naar de zee voor een goeie wandeling.
Texel it is
Afgelopen zomer overleed onze kat. Het allerleukste poezenkind dat er bestond. Eerst was er een groot gemis, maar daarna lonkte de vrijheid. Een man op zee, geen kinderen, geen huisdieren en middenin mijn ontdekkingstocht als zzp’er, realiseerde ik me hoeveel vrijheden ik had die ik niet benutte. Er waren een paar dingen die ik graag nog eens wilde doen als ik later groot was. O.a. iets met interieurstyling, een roadtrip langs de westkust van Ierland en wonen aan zee. Het gebeurt allemaal in 2024.
Dat wonen aan zee, of dichterbij zee dan in Assen in ieder geval, is een langgekoesterde wens. Ik schrijf er wel eens vaker over. Ik MOET gewoon af en toe naar zee. Het moet. Het is één van de weinige plekken waar ik ontspan en binnen no-time mijn hoofd leeg kan maken. Afgelopen zomer zag ik een berichtje op Linkedin van iemand die een interim-opdracht ging doen op Texel. Dat berichtje opende mijn ogen. Sindsdien tetterde ik rond dat ik in 2024 op een Waddeneiland zou gaan werken. Ik gooide wat lijntjes uit en inmiddels zijn we collega’s, op Texel dus!
Zelf de slingers ophangen
Ik besef me meer en meer dat je zelf de slingers op moet hangen. Dat is niets nieuws voor me, maar ik herinner mijzelf er wel af en toe aan. De vraag ‘waar verheug je je op?’ helpt me daarbij. Misschien heb je er iets aan. Het hoeven geen grote dingen te zijn, maar het zijn juist vaak kleine dingen. Of geen dingen, maar juist áfzeggen van afspraken om even alleen te zijn of aan te lummelen. Waar verheug jij je op? Ik verheug me op het moment dat ik de duinen oploop en het eerste moment dat ik het strand en de zee zie. Dan kan ik wel huilen van geluk.
Met Slingers gaat eigenlijk over zelf de slingers ophangen. Over doen wat je leuk vindt, of eigenlijk over wat ík leuk vind en dat ik meer en meer probeer te doen wat me leuk lijkt. Zonder meteen daarin te slagen of er iets groots van te maken. Lijkt het me leuk? Ja? Okee, dan probeer ik het. Ik geef toe dat ik graag goed wil zijn in de dingen die ik doe ;-), maar dingen uitproberen en ontdekken of ik het echt zo leuk vind als ik denk, is het belangrijkst. Vandaag vroeg een collega “Wat is nou die Texel-droom?” en toen realiseerde ik me dat het ook weer een kwestie is van uitproberen of het echt zo leuk is om aan zee te wonen, om ver weg van vrienden en familie te zijn en hoe het is om een interim-opdracht te doen op een plek waar je totaal onbekend bent. Ik ben nieuwsgierig naar zulke dingen en wil het beleven.
*Poef* …10 jaar later
In 2021 was het 10 jaar geleden dat ik was afgestudeerd. Tíen jaar! Voor mijn gevoel waren ze omgevlogen. Ik had vooral veel gewerkt in die jaren. Ook leuke dingen gedaan, heus, maar de focus lag op werken. En toen dacht ik… als de volgende tien jaar net zo snel voorbij gaan en de daaropvolgende tien jaar ook, dan zou ik binnen no-time 55 jaar zijn. Of 65. Dat leek me geen goed idee! Ik probeer dus wat meer in slowmotion te leven. Minder te haasten, de agenda minder vol te plannen en meer te doen wat mij leuk lijkt. Ik heb een sterk gevoel van ‘het kan nu’.
Dus doen we het nu. Al die dingen die me leuk lijken. Niet allemaal tegelijk, maar ik maak ze wel concreet en zo vormen ze een plan. Voor het komende half jaar zijn de plannen gemaakt en het zijn allemaal dingen waar ik me op verheug! Ik heb al maanden niet geblogd, maar ineens had ik zin om dit allemaal op te schrijven. Een blog zonder foto’s; een verzameling hersenspinsels. Dank voor het lezen! <3 Liefs, Marike