Mijn vriend komt bijna weer thuis na ruim zes weken op zee. Daar kijk ik naar uit! De afgelopen weken heb ik veel gelummeld en tijd voor mijzelf genomen. Ik heb in de afgelopen jaren geleerd dat ik dat het fijnst vind; om het eerste weekend dat hij weg is helemaal voor mijzelf te hebben. Geen plannen, geen social talk, huis op orde en alleen maar doen waar ík zin in heb! Love it! Het is niet zo dat ik blij ben dat hij weg is, maar de tijd in m’n eentje vind ik ook fijn. Normaal gesproken, voordat tante C ons leven op de kop zette, was ik kampioen ‘agenda volplannen’ en moesten we allebei bijkomen zodra mijn vriend weer thuis kwam. Ik heb mezelf beloofd om het deze keer anders te doen.
Planning
Aan de planning ligt het in ieder geval niet, want ik heb op een A4’tje een soort kalender gemaakt voor de weken dat hij weg is. Daar staan mn werkdagen in en alle dingen die ik ‘savonds doe. Waar ik eerder overal enthousiast JA op zei, of het initiatief nam om af te spreken met mensen, geef ik mezelf nu wat extra bedenktijd en hou ik ruimte voor spontane acties. Ik voel me zo verstandig 😉 en saai ook heus soms. Toch gebeurt er nog genoeg leuks en dat is het mooie van blogjes schrijven – maar ook van fotoboeken maken – dat je je daar bewust van bent. Vooral wanneer je het later nog eens terugleest. Wat ik maar zeggen wil is dat pauze nemen en wat vaker niksen er ook voor zorgt dat er zin en energie terugkeert om júist weer op avontuur te gaan.
Hoogtepunten
Een paar hoogtepunten van de afgelopen weken in random order: Een avond ijsjesscheppen voor mijn werk, etentjes, een weekendje Ameland met een vriendin, bloeiende dahlia’s in eigen tuin na twee jaar prutsen, ieder weekend een home-spa avond, een avond op de camping bij vrienden, bijzonderen ontmoetingen tijdens een kunstroute met mijn nicht, tijd om taarten te bakken en recepten uit te proberen, kringlooprondjes op zoek naar vintage houten lijsten en keramiek maken met een andere vriendin. En dat allemaal met nog meer dan genoeg tijd voor mijzelf.
Een ander hoogtepunt, of eigenlijk meer een overwinning, is dat ik de verlenging van één van mijn zzp opdrachten teruggedraaid heb. Het duurde even voordat ik doorhad dat dat niet goed voelde en dat ik daarin een keuze kon maken. Nu lopen beide opdrachten af per 1 september en voel ik me voor het eerst weer VRIJ! Ik fladder weer wat meer door de werkdagen en ik vind het prettig om nog niet te weten wat ik in oktober ga doen. Ik maak me daar ook geen zorgen over, omdat er in de sector waarin ik werk voldoende werk is. Komt tijd, komt raad.
Verder heb ik mijn lidmaatschap van de atletiekvereniging opgezegd en mijn vrijwilligerswerk ook. (Of had ik dat laatste al eens geschreven?). Ik kan impulsief JA zeggen tegen iets, maar opzeggen of beëindigen is een ander verhaal. Daar gaat tijd overheen. Inmiddels zeg ik iets minder impulsief ja en wordt stoppen ook makkelijker. Bewuster. Het is een oude valkuil om ‘alles’ te willen en vooral niks te willen missen 😉 maar ik ben steeds vaker blij met niks. Ik ben benieuwd of meer mensen dat herkennen sinds de lockdowns?
Buitenspelen
Ik hou van de lange lente- en zomerdagen, waarop je véél buiten kunt zijn. Wandelen, voeten in het water, buiten eten en in de tuin zitten met vrienden. Een beetje tuinieren ook. Tuinieren is ook pionieren want ik heb nauwelijks een idee wat ik doe, maar er bloeit vanalles! We hebben een buurvrouw die idolaat is van tuinieren en zij kan me soms uitleggen waarom de ene plant het wel doet en de andere niet. En gelukkig gaat er bij haar ook wel eens een plant dood, door onverklaarbare reden 😉 Tuinieren geeft me ook een lesje geduld, want niets gaat zoals ik het van te voren bedenk.
Ik las vanmorgen een mooi stukje over de voordelen van met je handen in de grond wroeten (tuinieren), strandwandelen op blote voeten, of een boswandeling. Buitenspelen helpt om te gronden, om te ontprikkelen eigenlijk en stress te voorkomen. Wie vaker mijn blogs leest, weet dat ik heel graag naar zee ga en dat ik mijzelf heb beloofd om er vaker heen te gaan. Over twee weken is het weer zover; tijd voor mijn favoriete ont-spanning!
En verder
In dit overzicht hoort ook een fotootje van de kleinste pechvogel van afgelopen tijd. Vorige maand vond ik een kitten op een verlaten stukje industrieterrein. Ze zat midden op de weg, op de onderbroken streep, toen ik aan kwam rijden. Ik was een beetje laat voor mijn afspraak en ik reed wat gehaast, maar gelukkig zag ik haar op tijd. Ik heb gekeken of er een nestje of moederpoes in de buurt was, maar toen dat niet zo leek, heb ik de dierenambulance gebeld en haar weggebracht. Op basis van haar gewicht schatten ze haar 4-5 weken oud. Ondanks deze ‘redding’, was ik een paar dagen van slag. Het voelde zo tegennatuurlijk om de zorg aan een ander over te laten. Had ik het beter gekund dan de ervaren pleeggezinnen? Natuurlijk niet! Maar het kleine beestje had mijn hart meteen gestolen en daarom deel ik dit verhaal. Inmiddels heb ik een donatie gedaan aan twee stichtingen die zich inzetten voor hulpbehoevende dieren, zodat de fantastische mensen die dit werk -vaak- vrijwillig doen, hun werk kunnen blijven doen.
Tot zover mijn update over de afgelopen weken. Het was fijn om weer te schrijven! Geniet van de zondag. Liefs, Marike
